Μοναστηράκι – Αμερική

Από το Αρχείο μας

(δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2010)

κείμενο της αείμνηστης  Χαράς Σταθοπούλου

    Εκατομμύρια ελλήνων ζουν διασκορπισμένοι σε χώρες μακρινές ....  Η μετακίνηση κάποιες φορές επιλογή, κάποιες επιτακτική κυρίως οικονομική ανάγκη.  Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πολλοί Μοναστηραίοι κυρίως λόγω της φτώχιας ύστερα από την ξηρασία που έπληξε την Πελοπόννησο το 1904—05....έφτασαν στις όχθες της Βορείου Αμερικής με στόχο την οικονομική τους βελτίωση και με το βλέμμα πάντα στραμμένο στους συγγενείς πίσω. 

   Πλέον που η επικοινωνία είναι πολλαπλός επιτυχημένη με όλες τις ευκολίες της τεχνολογίας και της εξέλιξης των μεταφορικών μέσων, φαντάζει αδιανόητο πως πατεράδες έκαναν να δουν 20 χρόνια τα παιδιά τους πίσω στο Μοναστηράκι, καμία φορά ποτέ, πως μια αλληλογραφική επαφή, μπορεί να έκανε 6 μήνες για να ολοκληρώσει τον κύκλο της, πως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων επιβίωναν οι ορεσίβιοι πρόγονοι μας στην τόσο ξένη τότε Αμερική.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μετανάστευσης άφησαν το χωριό μας ο παππούς μου, Κωνσταντίνος Σταθόπουλος (Καγιούλης) μαζί με όλους τους αδερφούς του.  Το μόνο παιδί που έμεινε πίσω ήταν η αδερφή Μαρία  Παπακωνσταντίνου (Γερούτσου).

      

      Έφτασαν στη Νέα Υόρκη και από εκεί σύντομα στο Μιλγουόκι του Γουισκόνσιν,  το οποίο μετέτρεψαν σύντομα λεκτικά σε «Μιλοβόκι» ...4 αγόρια που ζούσαν σε ένα μικρό σπίτι προσπαθώντας να οργανωθούν σε ένα μικρό χώρο.  Ο Κωνσταντίνος εργάστηκε σε εργοστάσιο κατασκευής υποδημάτων και δεν άντεχε την δυσοσμία των δερμάτων που φαινόταν δυσβάσταχτη σε σύγκριση με την άσπιλη φύση στο Μοναστηράκι.

      Ο νους του ήταν συνέχεια εκεί...έτσι κάποια στιγμή με τη μία ή άλλη δικαιολογία, πόλεμος στην Ελλάδα, συναισθήματα για την μετέπειτα σύζυγο του (είπε στα αδέρφια του πάω να πάω τη Χρύσω), επέστρεψε. Παράτολμο λίγο για την εποχή αν αναλογιστούμε ότι άφηνε πίσω ηλεκτρισμό, πρόσβαση σε μόρφωση για τα παιδιά του κτλ κτλ για να επιστρέψει σε ένα Μοναστηράκι που η ζωή θα ήταν σκληρή.

       Έτσι βρέθηκε πάλι στη γη του, παντρεμένος με τη Χρύσω  Φλέσσα.  Σκληρή η ζωή στο χωριό μα σκληρότερος ο θάνατος. Έχασε τη ζωή του από πνευμονία σε νεότατη ηλικία αφήνοντας πίσω 5 ορφανά το μικρότερο 3 χρονών. Τα αδέρφια του στην άλλη γωνιά του πλανήτη επισκέφτηκαν ελάχιστα την Ελλάδα, πολλές φορές όμως ανέβηκαν στον Καναδά να δουν τον ανιψιό τους Λάμπη όταν έφτασε αυτός εκεί. 

      Ο Λάμπης, που τυγχάνει να ήταν ο πατέρας μου, επισκέφτηκε με λαχτάρα τους θείους του και άκουγε ότι είχαν να του πουν για τον πρόωρα χαμένο πατέρα του. Μάζευε σα σφουγγάρι την παραμικρή λεπτομέρεια και έβγαζε μαζί τους φωτογραφίες για να στείλει πίσω στη μάνα του να χαρεί.  Διαπίστωσε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη του σε άλλο περιβάλλον όταν τα πιο πολλά ξαδέρφια του είχαν γίνει γιατροί.  Κατά τη μαρτυρία του, εκεί μου είπε κατάλαβα το πόσο τυχαία συμβαίνουν όλα στη ζωή μας. Αν είχα μεγαλώσει και εγώ εκεί μάλλον θα είχα γίνει γιατρός, επειδή βρέθηκα στο Μοναστηράκι δεν μπόρεσα να πάω ούτε γυμνάσιο (παρεμπιπτόντως έχασε τον πατέρα του μόλις θα πήγαινε γυμνάσιο).

     Αυτά και άλλα. Δύσκολη η μετάβαση στην Ελλάδα. Σκληρότερη η ζωή χωρίς μία σύντροφο. Κάποια στιγμή ο μικρότερος αδερφός Κανέλλος, θέλησε να παντρευτεί αποζητώντας μια γυναίκα από το χωριό. Άλλη λύση δεν υπήρχε ο παππούς Κωνσταντίνος ντύθηκε με τα καλά του, πήρε την νύφη από το σόι Πανόπουλου (Βασιλική) και έφτασε στη Γένοβα της Ιταλίας όπου εκεί αποβίβαζε το καράβι από τις Η.Π.Α.   Φανταστείτε τι κόπος και κόστος γύρω στο 1920.     Έτσι ο μεγάλος αδερφός παρέδωσε τη συμπατριώτισσα νύφη στον μικρό αδερφό, οι οποίοι έζησαν αγαπημένοι για δεκαετίες, αποκτώντας μία κόρη.

    Η φωτογραφία που σας παραθέτω από το αρχείο μου,  μας λέει σίγουρα πάνω από χίλιες λέξεις, τραβήχτηκε στη Γένοβα λίγο πριν τον αποχαιρετισμό των δύο αδερφών, που περιττό να πούμε, δεν ξαναείδαν ο ένας τον άλλον ποτέ πια. Σκληρό μα τόσο πραγματικό εκείνη την εποχή! Ας αναλογιστούμε για λίγο τι συναισθήματα θα μπορούσε να έχει ο κάθε ένας τους εκείνη τη στιγμή της λάμψης του φωτογραφικού φακού...αντίο ... παρόλα αυτά αγέρωχα κοιτούν το φακό.