Μοναστηράκι Αρκαδίας
το καμπαναριό μας
Αυτό είναι το καμπαναριό μας , το κωδωνοστάσιο της Κοίμησης
της Θεοτόκου , του ναού της Πολιούχου
Παναγιάς μας. Βρίσκεται στην πλατεία του
χωριού μας και «ιδού το περίεργον » ,
όχι δίπλα στο ναό αλλά απέναντι στο κτίριο του «παλιού» δημοτικού σχολείου. Σε μας
τους Μοναστηρακιώτες είναι γνωστό ότι τόσο η Εκκλησία , όσο και το καμπαναριό
χτίστηκαν από τους Αφους Πουρνάρα.
(Σας παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γλανιτσιώτη Χρ. Κωνσταντινόπουλου)
Από το Μοναστηράκι κατάγονταν οι αδελφοί Πουρνάρα (Φώτης, Κώστας, Πάνος, Σπύρος) που έφτιαξαν πολλά σπίτια στα χωριά της Γορτυνίας (το σπίτι του Ασιλάνη στην Κοντοβάζαινα γύρο στα 1910, το «αρχοντικό» του Παπαγιώργη στους Παραλογγούς στα 1898, την εκκλησία της Αγίας Ζώνης στο ίδιο επίσης χωριό το 1910). Μαζί με Ιταλούς τεχνίτες έφτιαξαν και το Παραλογγίτικο γεφύρι στον Ερύμανθο ποταμό στο τέλος του περασμένου αιώνα. Την τέχνη τους οι αδελφοί Πουρνάρα κληρονόμησαν από τον πατέρα τους Γεώργιο, εξαίρετο τεχνίτη της πέτρας, όπως διηγούνται σήμερα στο Μοναστηράκι. Την εκκλησία του χωριού αυτού (Κοίμηση της Θεοτόκου) και το καμπαναριό της έχτισε στα χρόνια 1855-1857 ο Νίκος Πουρνάρας πατέρας του Γεωργίου. Από την ίδια οικογένεια κατάγονταν κατά την παράδοση και οι χτίστες που έφτιαξαν το γνωστό πύργο του Αλή - Φαρμάκη.
Εδώ και 160 χρόνια παρά τις αντίξοες συνθήκες (κατά καιρούς χτυπήθηκε από κεραυνούς) αυτό το περίτεχνο αρχιτεκτόνημα στέκεται αγέρωχο, σαν φωτεινός φάρος της τοπικής μας Ιστορίας, που τη διαλαλεί (με τις δυο του καμπάνες κρεμασμένες, μια μικρή χαμηλότερα και μια αρκετά μεγάλη ψηλότερα) , από την Κάπελη μέχρι τη Ζάβετη και το Σταυρί, από την Ψηληράχη μέχρι τη Μποκοβίνα.
Από τότε που χτίστηκε παρά τα «τραύματα» που υπέστη, παραμένει στην ίδια θέση. Σημειωτέον ότι η βάση του είναι πάνω στον επαρχιακό δρόμο που διασχίζει την πλατεία. Τα αυτοκίνητα περνούν σύριζα και τα τραντάγματα από τα μεγάλα φορτηγά κλονίζουν τα θεμέλια του και επιβαρύνουν την στατικότητά του. Η λιθοδομή του από την βάση ως την κορυφή έχει εμφανείς φθορές (λείπουν κομμάτια πέτρας) και οι αρμοί ανάμεσα στα καλοσκαλισμένα αγκωνάρια παρουσιάζουν ανοίγματα που τείνουν να εξελιχτούν σε επικίνδυνες ρωγμές. Τα χρόνια δεν κρύβονται, έχουν μαυρίσει την πέτρα, που ίσως χρειάζεται «λεύκανση».
Σ’ αυτό το σημείο έρχομαι να καλέσω όλους να κινητοποιηθούμε και αφού επιστρατεύσουμε και αξιοποιήσουμε γνώσεις και γνωριμίες να συνταχτεί μια «μελέτη» για την αποκατάσταση των ζημιών, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ή όποιον άλλο Αρμόδιο Φορέα.
Πρέπει να σκεφτούμε ότι στη βάση του συνηθίζουν και κάθονται τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, είναι το στέκι τους εκεί στην πλατεία.
Δεν θέλω όχι μόνο να αναφέρω αλλά ούτε και να σκεφτώ τα χειρότερα που μπορεί να συμβούν σε μια αδιαφορία των Αρμοδίων…..
Καλό θα είναι να μην συμβεί να
"κλάψουμε πάνω σε συντρίμμια " ….
