Οι Εκκλησίες του χωριού μας 

( Μοναστηράκι Αρκαδίας )

1.  Κεντρική εκκλησία (Κοίμηση της Θεοτόκου)

   

μια άποψη από το κέντρο του χωριού

η πλατεία με το μνημείο των πεσόντων, το παλιό σχολειό και η εκκλησία

Στην πλατεία του χωριού μας, που είναι πλακοστρωμένη με 

ακανόνιστες πέτρες, βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής - επιβλητικός 

ιερός Ναός της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου». Χτίστηκε το 

1857. Στον προαύλιο χώρο παλιά υπήρχε νεκροταφείο. 

Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο «εν Μοναστηρακίω …» 

του συγχωριανού μας Χρόνη Π. Παπαπαναγιώτου, ο οποίος 

διατέλεσε επί 37 χρόνια Γραμματέας της Κοινότητας.

       

  

 

   

         

Ο ρυθμός της εκκλησίας είναι η λεγόμενη 

«Βασιλική τρίκλητη» 

με δύο  σειρές κολώνες κορινθιακού  ρυθμού

 και κάθε σειρά από δύο  κολώνες.

Ο Κορινθιακός ρυθμός είναι ένας από τους τρεις ρυθμούς της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής και είναι ο 

μεταγενέστερους από αυτούς. Οι κίονες χαρακτηρίζονται από κιονόκρανο που αποτελείται από υψηλό έχινο 

("κάλαθος") και τον άβακα. Ο "κάλαθος" περιβάλλεται από μια ή δύο σειρές φύλλων ακάνθου (βλ. Βικιθήκη) 

και έλικες που φυτρώνουν μέσα από αυτά. Τέσσερις από αυτούς τους έλικες, οι υψηλότεροι, καταλήγουν και 

ταυτόχρονα υποστηρίζουν τις τέσσερις γωνίες του "άβακα"^[1]. Ο Κορινθιακός ρυθμός μπορεί κάλλιστα να 

θεωρηθεί ως εξέλιξη του Ιωνικού λόγω αυτών των ελίκων. Ο ρυθμός αυτός αποτελεί τον πιο διακοσμητικό 

από τους τρεις και χρησιμοποιήθηκε κυρίως στους ρωμαϊκούς χρόνους με ποικιλία μορφών.

    Η είσοδος του ναού είναι από την νότια πλευρά.

    Το εσωτερικού του ναού βρίσκεται σε τρία επίπεδα,  αυτό του γυναικωνίτη που είναι ισοϋψές με το του Ιερού και το  επίπεδο του κυρίως ναού. Το δάπεδο είναι στρωμένο με πέτρες πελεκητές σε γεωμετρικά σχήματα και κυρίως τετράγωνες.

ο δικέφαλος βυζαντινός αετός πελεκητός σε πέτρα.
βρίσκεται στο κέντρο του κυρίως ναού.

     Υπάρχουν στασίδια περιμετρικά του ναού, καθώς επίσης και σειρές από καθίσματα. 

Οι γυναίκες παρακολουθούν τη Θεία Λειτουργία  από το  γυναικωνίτη.

Δεξιά και αριστερά δυο ξύλινα ψαλτήρια που εκεί έχουν καθίσει αρκετοί αυτοδίδακτοι συγχωριανοί μας ψαλτάδες.

φωτό από το εσωτερικό του ναού

το τέμπλο

η Ωραία Πύλη

η πολιούχος μας

ο Κύριος μας

ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

 οι Τρεις Ιεράρχες

ο Άγιος Χαράλαμπος

 ο Αρχάγγελος Μιχαήλ

ο Αρχάγγελος Γαβριήλ

 το Δεσποτικό

ο Εσταυρωμένος

η Αγία Τράπεζα

η Αγία Τράπεζα

 αριστερό ψαλτήρι

δεξί ψαλτήρι

   Απέναντι του ιερού ναού προσκολλημένο στο κτίριο του παλιού Δημοτικού Σχολείου, υψώνεται καλαίσθητο το καμπαναριό. Με ξύλινη σκάλα παλαιότερα ανέβαζε στο πρώτο «διάζωμα» που βρίσκεται στο ύψος της στέγης του σχολείου.

    Έχει δυο διαζώματα που το καθένα στις πλευρές του φέρει καμάρες. Στο πρώτο διάζωμα είναι κρεμασμένη η μικρή καμπάνα και στο δεύτερο που καταλήγει σε   τρούλο είναι κρεμασμένη η μεγάλη καμπάνα. Στην κορυφή και στο κέντρο του τρούλου είναι στερεωμένος μεγάλος πέτρινος πελεκητός σταυρός και αλεξικέραυνο για προστασία από τους κεραυνούς.

    Είναι χτισμένο από εξαίρετη πελεκητή πέτρα αρίστης καλλιτεχνικής μαστορικής τέχνης από τα πανάξια μαστορικά χέρια, μεράκι  των  πρωτοπελεκάνων  αρχιμαστόρων  της οικογένειας Νικολάου Πουρνάρα.

Η εκκλησία μας παρά το ότι είναι  " Κοίμησις της Θεοτόκου"

 και έπρεπε να έχουμε πανήγυρη το Δεκαπενταύγουστο,

γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, που έχουμε το Γενέσιον της Θεοτόκου.

Κι αυτό διότι στα γύρω χωριά , το Δεκαπενταύγουστο γίνονται πολλά

 πανηγύρια, οι προγονοί μας συγχωριανοί , θεώρησαν "καλό", 

ίσως πολύ έξυπνο και επαγγελματικό, το δικό μας χωριό, 

να κάνει ένα όψιμο πανηγύρι τον Σεπτέμβρη μήνα και να μαζεύει 

όλους από τα γύρω χωριά . 

ΔΑΣΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ 

πατήστε στη διεύθυνση: 

http://gis.ktimanet.gr/wms//defauforestsuspensionlt.aspx

ΠΡΟΣΟΧΗ 

στις ημερομηνίες υποβολής αντιρρήσεων.

(και ....  καλά ξεμπερδέματα ... ....)

ο «Γέρος του Μοριά»

Σαν σήμερα το 1843 πέθανε ο «Γέρος του Μοριά», 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο 

και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μοριά».

       Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας.

     Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

      Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

    Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.

       Στη μάχη των Δερβενακίων (26 – 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).

     Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.

       Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

      Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

Πηγή: sansimera.gr